Ὑπ’ αὐτὸν τὸν τίτλο [: Λόγον ἀγαθόν] εἶναι ἰδιαίτερα γνωστὴ στὴν ἱστορία τῆς βυζαντινῆς καὶ μεταβυζαντινῆς μελοποιίας ἡ παντοία μελικὴ μεταχείριση τοῦ 44ου ψαλμοῦ· τὸ θέμα μὲ ἀπασχόλησε παλαιότερα, κατὰ τὴ διαπραγμάτευση τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς μου [: Ὁ πολυέλεος στὴν βυζαντινὴ καὶ μεταβυζαντινὴ μελοποιία, Ἀθῆναι 2003, σσ. 316-346], ἐδῶ ὅμως ἐπανέρχομαι, μὲ πρωτόλειο σχεδίασμα ἢ καὶ πρωτογενῆ συγκέντρωση ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέος πηγαίου ὑλικοῦ, μὲ στόχο μιὰ μελλοντικὴ συγκεντρωτικὴ ἔκδοση (μὲ παράλληλο πυκνὸ μουσικολογικὸ σχολιασμό) ὅλων τῶν διαχρονικὰ ὑφιστάμενων μουσικῶν κειμένων τῶν ἐπὶ τοῦ 44ου ψαλμοῦ μελοποιήσεων. Προοιμιακά, ὁ λόγος συμπυκνώνει τὰ ἁρμόδια ἱστορικο-μουσικολογικὰ δεδομένα (ἐπικαιροποιημένα ὅμως καὶ διευρυμένα), ἐνῶ στὸ δεύτερο μέρος ἐξειδικεύεται περαιτέρω πάνω σὲ συγκεκριμένη ἀνάλογη σύνθεση Πέτρου τοῦ Βυζαντίου, τῆς ὁποίας καὶ πλήρης (νεωστὶ ὑπ’ ἐμοῦ πεποιημένη) ἐξήγηση δημοσιεύεται.
