Μιὰ ἐξειδικευμένη μορφολογικὴ τεχνικὴ τῆς παπαδικῆς μελοποιίας (ἡ ἐπιβολὴ ἐξωψαλμικῶν ποιητικῶν κειμένων στὸν ψαλμὸ τοῦ πολυελέου) μοῦ δίνει ἐδῶ τὴν εὐκαιρία νὰ ἀναπτύξω ἐνδιαφέροντες συλλογισμούς, μουσικολογικοὺς καὶ τυπικολογικούς. Ἡ ἐπισημανθεῖσα τεχνικὴ ἐρευνᾶται (κατὰ ἕναν πρωτότυπο συλλογισμό) σὲ ἐπίπεδο ἱστορικὸ καὶ τεχνικό (σὲ ποιές συνθέσεις ἐφαρμόζεται καὶ μὲ ποιόν ἀκριβῶς τρόπο), τοπικὸ (σὲ ποιὲς περιοχὲς ἀπαντᾶ ἡ συγκεκριμένη τεχνική) καὶ ἀνθρωπολογικό (ἀπὸ ποιούς μελοποιοὺς χρησιμοποιεῖται καὶ ποιές οἱ μεταξύ τους «σχέσεις»)· ἡ συμπλοκὴ τῶν παραπάνω στοιχείων, ἐκτιθέμενη ἐδῶ σὲ μιὰν ἐνδιαφέρουσα ἀλληλουχία, μᾶς ὁδηγεῖ –τελικά– στὴν «ἀποκάλυψη» πλήρων τῶν διαστάσεων τῆς ἐξεταζόμενης τεχνικῆς, ὅπως αὐτὴ ἀναπτύσσεται (καὶ ὄχι μόνον ὡς καθαρὰ «καλλιτεχνικὸ τέχνασμα») μεταξὺ διάφορων ὁμοειδῶν συνθέσεων καὶ ὅμορων τόπων καὶ ὁμότεχνων μελοποιῶν.
